آیا اعتقاد و روش من درست است | درس بزرگ حضرت عبدالعظیم
به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، حجت الاسلام احسان بی‌آزار تهرانی، سخنران و کارشناس دینی در هیأت میثاق با شهدای دانشگاه امام صادق(ع) به تبیین ویژگی های شخصیتی حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) پرداخت.
شخصیت شناسی حضرت عبدالعظیم حسنی
شخصیت تابناک حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) از جایگاه بسیار والایی برخوردار هستند، شخصیتی که به حق معنا محضر 3 یا 4 امام معصوم و مفترض الطاعه را درک و فهم کرده است، همه رجالیون یقین دارند که حضرت عبدالعظیم در محضر 3 امام زانو زده است.
ایشان شخصیتی فقیه و در عین حال مبارز و از نوادگان حضرت مجتبی(ع) با رویه رشادت و مبارزه با طاغوت و اهل هجرت هستند که به حق ایشان را بایستی لنگرگاه شهر تهران تعبیر کرد.
مرحوم حضرت آیت الله بهجت قریب به این مضمون فرموده بودند که اگر اهل تهران هفته‌ای یکبار خود را به این حریم و حرم نرسانند، به خود جفا کرده‌اند.
آن بزرگوار عظمت والایی دارد، در وصف و بزرگی ایشان همین بس که امام هادی(ع) به حضرت عبدالعظیم حسنی نظر کرده و فرمودند «انت ولینا حقا»، این خیلی حرف است که ولی و حجت خدا به کسی مدال داده و او را در تبعیت، دلدادگی، دوستی و ولایت‌پذیری تام و تمام تأیید کنند.
مدال امام هادی(ع) به سیدالکریم و وارد شدن به وادی بالاتر
این مدال بی نظیری که به حضرت سیدالکریم اعطا شده است، ایشان را در وادی دیگری وارد می‌کند که طبق روایت هرکس ایشان را زیارت کند، مانند این است که حضرت سیدالشهداء(ع) را زیارت کرده است، همین جمله نورانی برای فهم غیرقابل درک بودن شخصیت و مقام حضرت عبدالعظیم کفایت می‌کند که زیارت ایشان مساوی با زیارت سیدالاحرار حضرت اباعبدالله الحسین(ع) است.
خب در زیارت امام حسین(ع) چه خبر است که شیخ الائمه؛ حضرت امام صادق(ع) می‌فرمایند، حتی حجت خدا هم برای رسیدن به مطلوب و مقصد، موضوعیت دارد که خود را به حریم سیدالشهداء(ع) برساند.
«من زار الحسین یوم عاشورا، کمن زارالله فوق عرشه» چه کسی می‌تواند فوق عرش بودن زیارت اباعبدالله الحسین(ع) را درک کند.
نحوه سلوک، تدفین و جایگاه مبارزاتی آن بزرگوار مبانی و معانی مکتوب ما است، این‌که به سیدالکریم معروف شدند، به این دلیل بود که در اوج فقاهت، درایت و مبارزه به شدت اهل احسان و دستگیری ضعیفان بود، وقتی لقب سیدالکریم به ایشان گفته می‌شود، یعنی «هو الکریم، ابن الکریم» فرزند کریم آل الله حضرت مجتبی(ع) هستند، در عین حال خود ایشان هم در باب احسان به خلق و در حالت بی قراری به سر می‌برده است، به طوری که در حالت‌های بسته و مستور و تحت فشار حکام جور و طاغوت قرار می‌گرفتند، بازهم اهل گره گشایی از محبین اهل‌بیت(ع) بوده است.
درس حضرت عبدالعظیم برای امروز ما
مجموعه این صفات سرجای خود، اما می‌خواهم به اصلی از سیره آن بزرگوار اشاره کنم که درسی برای امروز ما باشد و آن هم این است؛ شخصیتی که مدال از حجت خدا دارد، شخصیتی که امام هشتم او ثقه و محرم سر می‌دانند و واسطه رساندن سلام به شیعیان قرار می‌دهند، امام هادی(ع) وی را ولی می‌دانند.
با همه این اوصاف، چیزی از زندگی ایشان باید مبنای همه رهپویان و دلدادگان حریم ولایت قرار گیرد و آن هم احساس نیاز، فقر، التجاء و پناهجویی این مرد الهی به ساحت قدسیه حجج الهی، این‌که این بزرگوار خود را غنی نمی‌دانسته و در محضر هر کدام از اهل‌بیت(ع) که می‌رسیده است، با زانوی ادب، بی قراری و التماس فرصتی را می‌طلبیدند که آیا اعتقاد، روش، تشیع و پیروی من بر طریق مطلوب شما است یا خیر، به تعبیر دیگر آیا من سلامت در دین دارم یا خیر؟
خدمت هر امام معصومی که می‌رسیدند، دل نگرانی و بی قراری خود را نسبت به بحث عاقبت به خیری ابراز کرده است، ما نیز باید دقت نظر داشته باشیم و خود را مستغنی از این موضوع نبینیم.
هرکسی زیرپرچم است و در طریق ولایت قدم برمی‌دارد، باید این آسیب‌شناسی را راجع به خود داشته باشد و خود را بر مبانی اهل‌بیت(ع) عرضه بدارد، که آیا اعتقاد و مسیر من درست است یا خیر؟ انسان باید با محوریت به آبشخور، سرچشمه، شریعه و چیزی که دستخوش تحریف و کم و زیاد نشده است، پناه ببرد.
طی این مرحله بی همرهی خضر مکن
«طی این مرحله بی همرهی خضر مکن، ظلمات است، بترس از خطر گمراهی»، انسان باید دست در دست یک عالم ربانی داشته باشد، این صحبت حضرت اباعبدالله(ع) است که «من اتانا لم یعدم خصله من اربع: آیه محکمه، وقضیه عادله، واخا مستفادا، و مجالسه العلماء» هرکسی واقعا بنای رسیدن به ما را دارد، ناچار است که چهار ویژگی داشته باشد، نشانه‌های محکم و استوار، قضاوتی عادلانه، برادری سودمند و پر فایده و مصاحبت و هم‌نشینی با علما و دانشمندان داشته باشد.
«صوفی، عابد و زاهد همه طفلان رهند، مرد اگر هست به جز عالم ربانی نیست»، ما الان در دوره غیبت و بی‌پناه و یتیم هستیم، صاحب و امام نداریم که جلوی ایشان زانوی ادب بزنیم و درستی اعمال و تکالیف و نگاه خود به دین را بسنجیم.
« من نظر في العواقب سلم من النوائب ومن أسرع في الجواب أخطأ في الصواب» انسان اگر به آخر خط خود نگاه نکند، زمین خورده و آسیب می‌بیند، آن هم در این فتن و شرایط آخرالزمان که مسیر و راه بسیار غبارآلود بوده و پیمودن راه بسیار سخت است./876/پ۲۰۱/س